Nou moe. Bleken er eerst geen WMDs in Irak te zijn, komen er verhalen naar buiten dat significante resultaten van de wederopbouw ook niet te vinden zijn. Of het nu gaat om bouw- en infrastructuur projecten (zie Wired.com) of om “democratisering”-projecten (zie Foreign Policy): er is heel veel geld verdwenen en weinig resultaat geboekt.
Dat er geld te halen viel, bleek al uit de 174.000 man aan contractpersoneel die in 2009 in Irak aan het ‘contractwerken’ waren – meer dan de VS aldaar ooit aan troepen heeft gehad. Om hoeveel geld het gaat is niet geheel duidelijk. Het is namelijk lastig te achterhalen welke orders er precies uitstaan bij welke frauduleuze NGOs. Onder wiens toezicht en dus verantwoordelijkheid het valt weet ook niemand – Irak is niet het meest transparante land.“Conservatieve” schatting: $8 miljard (!) is verdwenen dan wel geïnvesteerd in mislukte projecten (en u vond de $6 miljard uit onze vorige post al veel). Zoals de Khan Bani Sa’ad-gevangenis hierboven, kosten: $40 miljoen.

Dergelijke misstanden zijn in post-conflict situaties geen uitzondering. Neemt niet weg dat deze kwestie hopelijk nog een heel lang staartje gaat krijgen: het SIGIR-rapport roept immers meer vragen op dan het antwoorden geeft. Het tot de bodem uitzoeken is met name voor de Europese landen van groot belang: de laatste jaren ligt de focus meer op post-conflict en wederopbouwmissies. Juist in deze post-conflict situaties blijkt de combinatie van zwakke instituties, onduidelijke militaire en civiele wederopbouwstrategie een geldverslindende cocktail. Voor de toekomst dus vast een tip uit de Washington Post van de zoon van de Iraakse president Jalal Talabani “You think if you throw money at a problem, you can fix it…. It was just not strategic thinking.” [DK]
Update: ook veteranen vragen zich af wat ze ook alweer in Irak deden.