Stukje Duiding heeft een eigen warchick! Als stafofficier logistiek schrijft Annecarijn Flens – met gevaar voor eigen leven en met het mes tussen de tanden (om de tanden te stoken, de Nederlandse bijdrage is ongewapend) – over alles wat zij meemaakt in Zuid-Soedan. Vandaag het laatste deel in deze serie: thuis komen.

Aan alles komt een eind…
Na zo’n acht weken werken na mijn verlof  zitten de missie en het avontuur er bijna op. Er staat nog een laatste ceremoniele activiteit op het programma: de medaille uitreiking. Zeven Nederlandse officieren kregen de VN- medaille door de ambassadeur opgespeld. Naast een formeel deel was er ook ruimte voor anekdotes over stafofficieren. Blijkbaar vonden mijn collega’s me over het algemeen erg vriendelijk maar “not a kitten to touch without gloves”. Die Nederlandse uitdrukking heb ik tijdens de borrel een aantal keer mogen uitleggen aan onze internationale gasten.

Uitchecken bij de VN
Aangezien de missie er weer bijna op zit mogen we alle administratieve processen door om uit de VN-systemen te worden verwijderd. Bij Defensie doe je dit ook als je wisselt van functie en duurt ongeveer een dag, bij de VN worden hier een paar dagen voor uitgetrokken. Ik heb er weinig zin in, maar ja dit hoort er ook gewoon bij. Na her en der wat oponthoud is het uitchecken gelukt en kunnen we op vrijdag onze aflossers ophalen van het vliegveld. Een fijn moment!

Missen
Nu de terugreis naar huis nadert, komt de onvermijdelijke gedachte boven over wat ik zal gaan missen aan Zuid Soedan. Daar kan ik kort over zijn: de collega’s waar ik veel mee heb samengewerkt. Mijn afdeling is bemand met hele prettige en zeer capabele personen. Zo hebben mijn Indiase collegas bijvoorbeeld een ongekend goed geheugen, ze kennen feiloos de details van iedere verplaatsing en ieder logistiek probleem uit hun hoofd. Zelfs al is zoiets al maanden geleden. Ze leggen me uit dat de competitie in India sterk is. De plaatsen op goede scholen zijn schaars voor de enorme bevolking van India. Om er tussen te komen moet je – naast uit de juiste kaste komen – je uiterste best doen om een plaats te bemachtigen wat leidt tot motivatie om goede resultaten te halen. Daarnaast ziet India de stafofficieren ook als vertegenwoordigers van hun land, mede daarom sturen ze hun beste kandidaten voor de officierenfuncties bij de VN. Het zal dus niet helemaal een representatieve afspiegeling van de Indiase krijgsmacht zijn, maar ik ben diep onder de indruk. Ter afsluiting van mijn missie hadden we een afscheidsfeestje met de collega’s (zie foto).

Aan de andere kant is het natuurlijk ook weer ontzettend fijn om terug naar Nederland te gaan. Ik kijk enorm uit naar het weerzien met mijn vriend, vrienden en familie. Ik wil hen dan ook bedanken voor de steun op afstand, ook mijn collega’s die fantastische pakketten hebben gestuurd! Ik heb zin om weer leuke, normale Nederlandse dingen te doen: naar de bioscoop, uit eten. Ook is het fijn dat je niet meer zo hoeft op te letten: geen kakkerlakken meer op de kamer, geen slangen meer op de weg, geen malariamuggen meer en kraanwater dat gewoon veilig is om te drinken.

Toekomst
Als ik in Nederland ben, heb ik een aantal weken verlof. Daarna zal ik weer terug gaan naar de Audit Dienst Rijk. Ik heb er weer zin in! Ondanks dat ik weer thuis ben zal ik de ontwikkelingen in Zuid Soedan blijven volgen. Helaas is de realiteit dat de vredesonderhandelingen weinig hoop bieden voor de toekomst. Het enige dat de president en oppositieleider tot nu toe hebben kunnen afspreken is dat ze zullen “doorvechten voor vrede”. Denkend aan al die mannen, vrouwen en vele kinderen in de vluchtelingenkampen, vraag je je af hoe lang dit conflict nog zal duren. Wat moet er van al deze mensen terecht komen en welke toekomst ligt er voor Zuid Soedan in het verschiet? De tijd zal het leren.