Als ex-politicus, zeker als voormalig president of premier, is het een kwestie van cashen. Na vier tot acht jaar een publieke dienst te hebben verleend is het ook wel weer mooi geweest met dienstbaarheid: tijd om dat zorgvuldig opgebouwde netwerk leeg te harken.

Eerder zette wij de top 10 meest shady consultant-baantjes van Bassie Blair op een rijtje, vandaag is het tijd voor de schimmige speech-for-cash constructies van Bill Clinton. 

 

10. Bing katsjing
Tony Blair heeft Louis Vuitton, Bill Clinton heeft miljardair Steve Bing. Omdat Bill alles weet over milieu en duurzaamheid mag hij Steve voor $2.5 miljoen per jaar hierover adviseren. Om stoom af te blazen gaan de besties ook wel eens een weekendje naar Las Vegas. Met privéjet. Ook was Steve zo aardig om zijn privé Boeing 737 beschikbaar te stellen om twee Amerikaanse journalisten die Bill had gered uit de klauwen van Noord Korea naar Amerika terug te brengen. Op het vliegveld werden zij opgewacht door vrienden en familie. En Al Gore (de volgende top 10 kandidaat overigens).

Blijft een warm bad, dat Noord-Korea

9. Keystone XL-handjeklap
Over duurzaamheid gesproken, laten we eens kijken wat voor goede werken Bill verricht in de olie-industrie. Tony Blair moest voor dergelijke deals advies geven aan, prijzen verzinnen voor en handjes schudden met knotsgekke dictators, maar de Billary Clinton cash-machine zoekt de belangenverstrengeling liever dicht bij huis. Zo is TD Bank, een Canadees bedrijf, de enige grote aandeelhouder in de Keystone XL oliepijpleiding van Canada naar de Verenigde Staten. Laat het nou net TD Bank zijn die Bill Clinton het bescheiden bedrag van $1.8 miljoen heeft betaald voor het houden van 10 praatjes in de periode 2008 tot midden 2011. Bill vergat iets in zijn financiële voordeel: namelijk netjes aangeven bij de ethische commissie van State Department dat TD Bank een van de grootste aandeelhouders was in Keystone XL. Vorig jaar doneerde de Canadese regering als extra duwtje in de juiste richting uit de goedheid van hun hart $500.000 aan Clinton Foundation in 2014. Waarom dit van belang is? Omdat vrouw Hillary, toen al in de regering Obama en opperhoofd op datzelfde State Department, verantwoordelijk was voor het dossier Keystone XL en uiteindelijk (zeg maar: in 2014) moest gaan besluiten of deze pijpleiding er zou komen of niet. Hoewel Hill het wel zag zitten en openlijk reclame maakte voor Keystone XL want “infrastructuur zekerheid”, dacht Obama hier uiteindelijk anders over en gaf geen toestemming.

8. Het sprookje van 1001 Iraanse sancties
Het Zweedse telecombedrijf Ericsson doet goede deals met de Iraanse regering. Telecommunicatie is natuurlijk retehandig om politieke dissidenten en ander anarchistisch gespuis te lokaliseren, te arresteren en er een grote verdwijntruc mee uit te halen. Hoewel Ericsson nooit eerder Bill Clinton hadden betaald voor een speech, besloten zij dat op 12 november 2011 ineens wél te doen voor het (zelfs voor Bill) recordbedrag van $750.000. Een week later, 19 november 2012, publiceerde State Department (yep, die van Hill) een lijst met nieuwe sancties voor Iran en hoera wat leuk voor Ericsson: telecommunicatie viel hier niet onder.

7. Sjeik-shizzle
Ah, gelukkig maar. Wij begonnen ons al een beetje zorgen te maken, maar hier zijn ze dan toch: een Arabische koninklijke familie uit een oliestaatje. De Verenigde Arabische Emiraten knepen hem een beetje voor de deal tussen Iran en de Verenigde Staten. Dus de minister van buitenlandse zaken, en tevens broer van de kroonprins, toog richting Washington voor een verhelderend onderhoud met Hill. Op dat zelfde moment had Bill (echt supertoevallig) een leuke klus binnengeharkt voor $500.000 om even te speechen voor de kroonprins van de Emiraten. Dit valt in de reeks van toevalligheden waar de Billary Money Machine keer op keer mee geconfronteerd wordt. Feit blijft dat Bill zijn marktwaarde gigantisch is gestegen sinds vrouwlief op het State Department met de scepter zwaaide. Zo kreeg Bill voor zijn eerste paar speeches in China een miserabele $450.000, en wist zijn marktwaarde dankzij de nieuwe baan van zijn vrouw omhoog te schroeven naar $500.000 per speech. De 13 speeches waarvoor hij $500.000 of meer heeft gekregen vonden allemaal plaats ten tijde van Hillary’s periode op State Department. Mogen jullie drie keer raden wat zijn elevator pitch is.

Krijg nou wat, een enveloppie!

6. Foutje bedankt!
Het kan de beste overkomen: een foutje maken in je belastingaangifte. De Clinton Foundation had een uitgebreide verklaring nodig om uit te leggen dat er foutjes zijn gemaakt die heel toevallig en gek genoeg foutjes waren die in het voordeel van de Clintons uitvielen. Dat het veelbesproken boek van Peter Schweizer, “Clinton Cash”,  enkele dagen later zou uitkomen – heeft natuurlijk niets te maken met deze plotselinge vlaag van transparantie. Sterker nog, volgens dochter Chelsea Clinton is de Clinton Foundation door watchdog Transparency USA uitgeroepen tot meest transparante stichting. Dat Transparency USA hier heel anders over denkt, mag de spin-pret niet drukken.

5. De ene oligarch is de ander niet
Al dat goede werk, krijgt Bill daar nou ooit iets voor terug? Nee. Zijn foundations wel. In ruil daarvoor bedankte Bill “Viktor and Elena Pinchuk for their vigorous social activity and the support provided to our international program.” Die steun bestond uit $5 miljoen aan Clinton Global Initiative. Het legde Pinchuk geen windeieren, want deurtjes in Washington gingen open en Pinchuk kon Daniel E. Schoen inhuren voor $40.000 per maand die allemaal koffie-afspraken voor hem regelde op State Department. Wat er precies werd besproken tijdens die informele bezoekjes op State Department weet niemand, alleen wist Pinchuk wel zijn export naar de Verenigde Staten te verhogen en beschuldigd de ijzerindustrie in Pennsylvania en Ohio Pinchuk van concurrentievervalsing. Momenteel is Pinchuk vooral bekend als zelfverklaard “brug naar het Westen”, tevens bestie van huidig Oekraïense president Pershenko en owjah: hij gaat ook nog AIDS/HIV genezen.

Tussen al die filantropische praktijken door is er zo nu en dan tijd om Bill uit te nodigen op een van de vele conferenties van de Viktor Pinchuk Foundation. Tevens is Bill graag geziene gast (samen met nog zo’n grootheid uit de Europese politiek: Dominique Strauss-Kahn) in Pinchuk-palace te Kiev.

Nou hey, wat leuk! Tony Blair! Zo zie je maar: mooie mensen zoeken elkaar op

4. Rwandese dictators zijn TOP
Paul Kagame, autocratische mafklapper en genadeloos dictator is volgens Bill Clinton een van “the greatest leaders of our time”. Bill is niet de enige, ook Tony Blair vindt Kagame een “visionary” dus moet het wel waar zijn. Paul Kagame mag regelmatig aanschuiven op bijeenkomsten van de Clinton Foundation, en Bill mag (uiteraard tegen betaling) zo nu en dan een babbeltje komen houden in Rwanda. Uiteraard komt dit geld allemaal uit private middelen en wordt er niets, maar dan ook niets, afgeroomd van de miljoenen aan arme-kindjes-in-Afrika-geld. Verder maakt Kagame ook helemaal geen misbruik van het schuldgevoel omtrent de Rwandese genocide, en verrijkt hij zich helemaal niet met miljoenen aan Westers schuldgevoel-geld. De man is een visionair, ja.

Een Rwandees op een ranch met buffels. Kan niet anders dan een
pro-Westerse democratische hervormer zijn.

3. Kazachstaanse mijnen en Colombiaanse deals
Canadese zakenman Frank Giustra is hele goede vrienden met Bill Clinton. Zo goed dat hij onderhand meer dan $100 miljoen heeft gedoneerd aan Bill, en hij altijd zijn privé jet mag gebruiken. Voorwaarde is dat Frankie dan wel mee mag. Dit legt hem geen windeieren: zo heeft hij een dikke order binnen weten te halen en uranium mijnen op gekocht in Kazachstan enkele dagen nadat hij had gedineerd met regionale opper-Bassie Nursultan Nazarbayev. Ja, Bill was er ook bij – maar er waren nog 50 andere gasten dus hij heeft hier niets mee te maken. Door deze deal werd Giustra’s nieuwe bedrijf, UrAsia, Canada’s nieuwe financiele rijzende ster. Het jaar erop maakte Giustra $32.7 miljoen over naar de Clinton Foundation. Uit gedeelde liefde voor geld filantropie.

Een paar weken na de Kazachstaanse deal van 2005 schoof Giustra aan bij de eerste bijeenkomst van Clinton Global Initiative in New York. Hier mocht hij handjes schudden met een andere regionale Bassie die met de scepter zwaaide over een land rijk aan mineralen, Ãlvaro Uribe van Colombia. In Colombia zijn namelijk goudmijnen, hout en (katsjieng) olie. Giustra, Uribe en Clinton hielden vervolgens meerdere meetings: ze dineerden alledrie gezamenlijk in Bogota. De volgende ochtend had Bill een privé meeting met Uribe in het presidentiële paleis. Enkele uren later had Hill een meeting met Uribe om vervolgens rond te bazuinen dat ze wel heil zag in een nieuwe vrijhandelsdealtje met Colombia. Een deal waar ze in 2008 als presidentiële kandidaat nog tegen was. Joe.

 Frank Giusta voldoet echt to-taal niet aan alle vooroordelen die wij hebben
over Italo-Amerikaanse zakenlui dus vandaar dat hier helemaal
niets staat over afgehakte paardenhoofden in je bed.

2. Doorverkochte Kazachstaanse mijnen
Potjandikkie dat was een goede deal, die Kazachstaanse mijnen. Niet zijn ze alleen meest lucratieve ter wereld, tegelijkertijd kregen de Russen zodoende 1/5 van alle uraniumproductie in de Verenigde Staten in handen. Uranium is natuurlijk geen pak melk, en is naast mineraal ook nog eens een product met strategische implicaties. Daarom moet de regering, bijvoorbeeld State Department, toestemming voor dergelijke deals geven. Terwijl de Russen in de periode 2009-2013 via drie aparte transacties vanuit Uranium One (een Russisch staatsbedrijf) hun aandeel vergrootte, kreeg de Clinton Foundation ineens allemaal leuke cadeautjes vanuit Uranium One. Zoals geld. In totaal $2.35 miljoen. Andere mensen die verbonden waren aan het bedrijf deden eveneens gulle donaties. Ook deze donaties vergat Bill netjes te rapporteren aan de ethische commissie van State Department. Toen de deals eenmaal gedaan waren en de Russen publiekelijk bekend maakten dat zij op het punt stonden een groot aandeel in Uranium One op te kopen, kreeg Bill een uitnodiging om een praatje te komen houden in Moskou voor een Kremlin – fähige Russische investeringsbank die op dat moment bezig was om Uranium One-aandelen te slijten. Ook dit berust natuurlijk op puur toeval en van belangenverstrengelingen is geheel geen sprake.

1. Kandidaatstelling vrouwlief Hillary
Als je zelfs na een lange staat van dienst als graaiende, schaamteloze en doortrapte Bassie het voor elkaar kan krijgen om vrouwlief wederom op de Democratische kandidatenlijst te krijgen – dan heb je het shady dealtjes doen tot kunst verheven. Ondertussen denkt de Nederlandse journalistiek dat het een of andere powervrouw met principes is, en ze is Democraat dus dat is altijd goed. Met een beetje pech horen wij dus de komende 19 (!) maanden non-stop Hillary fangirl gekir. Maar laten wij wel wezen, Amerika is dermate toe aan een vrouwelijke president dat het niet zoveel uitmaakt wat ze verder kan natuurlijk. Gendergelijkheid, het mag een flinke duit (uit belastinggelden of onderdrukkende regimes) kosten. Dus hup meid, zet ‘m op! Op naar de volgende vier jaar machtsmisbruik! #girlpower #genderequalitynow

 

 

 

 

Oh lord….

 

[Dieuwertje Kuijpers]