Steeds meer stemmen gaan (terecht) op om ISIS niet simpelweg te zien als een terreurgroep. Hiervoor heeft de organisatie te diepe wortels in de opstand in Irak en is (mede door oud-gedienden van het Baath regime in de hoogste ranken) een organisch onderdeel van de huidige Iraakse politiek. Toch is het te simplistisch om de oorsprong van ISIS exclusief neer te leggen bij Saddam’s sektarische islamiserings-agenda. Niet alleen wordt de omvang en impact van dit beleid schromelijk overdreven, maar tevens onterecht gezien als dé basis voor ISIS.
Tagarchief: Al-Kaida
Over Libië, jihadgala’s en apocalyptisch antisemitisme
Het ISIS-recept is onderhand bekend. Men neme een land verscheurd door burgeroorlog, geserveerd op een bedje van minimaal 5 tot 10 elkaar beconcurrerend rebellengroeperingen, voorzien van een flinke snuf wapens achtergelaten door het Westen et voilà: een potentieel ISIS-broeinest is geboren.
Wat maakt juist Libië in de ogen van ISIS strategisch waardevol territorium? Wat zegt dit over de wereldvisie van ISIS, en wat heeft deze visie te maken met het oerhollandse “jihadgala”? Wat kunnen (of moeten) wij in Nederland (juist niet) doen in de strijd tegen ISIS?
Syrië: het nieuwe Afghanistan
Ontwikkelingen in Syrië, Irak en Libanon zijn zo nauw met elkaar verweven dat we deze landen inmiddels kunnen vergelijken met de AfPak-regio.
Pro-Iraanse krachten hebben zich diep geworteld in Damascus en de macht gegrepen in het aangrenzende Bagdad en Beiroet. De structurele uitsluiting van soennieten in Irak en Libanon splijt de samenlevingen aldaar, zoals blijkt uit de opkomst van Jihadistische groeperingen. Dat is de explosieve context van het Syrische conflict.
Missie naar Mali brengt stabiliteit, geen quick fix voor nationale problemen
Mali. Onze beste militairen gaan er heen om de rebellen en moslim-extremisten te verdrijven. Wat wij op tv zien en in de kranten lezen, leert ons dat Mali vergeven is van Al Kaida strijders. Die baasjes zouden bijna heel Noord-Afrika hebben ingenomen. Al eerder heb ik geschreven over de veerkracht van Al Kaida, maar wat de media ons over Mali voorschotelen, is weer het andere uiterste.
Maar als het niet Al Kaida is dat de vrede bedreigt in Mali, wat is er dan wel aan de hand? Wat is eigenlijk de oorzaak van de huidige penibele situatie? Mali was immers toch een voorbeeld van democratie, het boegbeeld voor Derde Wereld-landen die in staat zijn om vrije verkiezingen te houden? Hieronder leest u meer over de geschiedenis van Mali en welke zaken er, naast het militaire ingrijpen, aangepakt moeten worden. Spoiler: er is geen militaire oplossing voor het conflict, ingrijpen kan enkel een bijdrage leveren.
De mythische dreiging van Al-Shabaab
Al-Shabaab. Tenzij u zo nu en dan StukjeDuiding leest voorbij de leesverder, heeft u er waarschijnlijk pas van gehoord sinds ze besloten om een Keniaans winkelcentrum te bestormen. Direct dartelden ook onze Nederlandse parlementariërs, vol van jeugdig enthousiasme, als ongeduldige puppies om de nieuwsberichten heen, uiteraard vergezeld van ferme taal. De organisatie zou ASAP, subiet alsook directemento op de lijst van terroristische organisaties gezet moeten worden. Plaatsing op een dergelijke lijst betekent het bevriezen van financiële tegoeden, stopzetten van eventuele verzekeringen en (wanneer het gaat om individuen) paspoorten intrekken. Vragen wij ons toch twee dingen af: vormt Al-Shabaab een existentiële dreiging voor Nederland, en zal een plaatsing op de terreurlijst überhaupt iets uitmaken? Goede vragen – wij pakten de verrekijker en zochten het vanaf ons balkon voor jullie uit.
Lees verder
Al-Kaida, de Phoenix?
Onlangs verscheen in de Trouw een artikel over de relatief veilige situatie die we op dit moment in Nederland mogen genieten. We zouden irrationeel op terrorisme reageren terwijl die dreiging in werkelijkheid erg mee zou vallen. Is het wel zo? Hoe staat het eigenlijk met Al-Kaida? Zeker vandaag, 12 jaar na 9/11, is het tijd om te bekijken wat de omvang is van de dreiging die uitgaat van deze terroristische organisatie.
Eerst even terug in de tijd. Op 2 mei 2011 werd Bin Laden geëxecuteerd tijdens een Amerikaanse raid. Dit was de kers op de taart voor de War on Terror. Deze oorlog – overigens zonder duidelijk strategie en end-state – resulteerde in de strategische overwinning. Toch is Al-Kaida druk bezig om als een Phoenix uit diens assen te herrijzen om de positie van weleer terug te claimen. Deze wederopstanding heeft verschillende oorzaken. De rol van de nieuwe leider, Ayman al-Zawahiri, het inspelen op het machtsvacuüm die de Arabische lente achterlaat en behendige rekrutering; het komt hieronder allemaal aan bod.
Al-Kaida heeft geen aanslag meer nodig
De overtrokken reactie op de recente terreurdreiging laat zien dat Al-Kaida geen aanslag meer nodig heeft om haar doel te bereiken, betogen Stephan de Vries en Dieuwertje Kuijpers.
Na communicatie van Al-Kaida te hebben onderschept, besloten de Verenigde Staten afgelopen week massaal ambassades en consulaten in het Midden-Oosten en in Noord-Afrika te sluiten in verband met mogelijke aanslagen. Ook Nederland raakte in de ban van het nieuws: de ambassade in Jemen werd tijdelijk gesloten en het ministerie van buitenlandse zaken kondigde een negatief reisadvies voor dat land af. Het dreigingsniveau – dat overigens al continue op ‘substantieel’ staat – is niet verder verhoogd, maar de boodschap is luid en duidelijk: terrorisme vormt nog steeds een existentieel gevaar.
Ook voor een staatsgeheim, pakt u de trein!
Ook wij gaan, als de raamambtenaren die wij zijn, elke dag met de trein van Amsterdam naar Den Haag. Geen pretje. Raden we niemand aan.
Tenzij je van Al Kaida, ISIS of een concurrerende geheime dienst bent natuurlijk: voor deze lui is rondsnuffelen in de treincoupés van de NS tegenwoordig puur pareltjesduiken. Het is tenslotte maar een kwestie van tijd (zo hebben wij zelf – zonder het te willen – mogen ondervinden) totdat je een in de paperassen verborgen (bovengemiddeld vaak: vrouwelijke) beleidsmedewerker van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding (NCTb) en Veiligheid (NCTV) tegen het lijf loopt. Met een beetje nonchalant uit je ooghoek of via raamreflectie meelezen kom je al een heel eind. Niet netjes? Fair enough, maar classificaties als ‘departementaal vertrouwelijk’ zijn nu eenmaal blikvangers en – vooropgesteld – HOREN NIET OPEN EN BLOOT IN DE TREIN GELEZEN TE WORDEN! Lees verder
Polderjihadisten: strategisch risico voor Nederland?
Navelstaardigerig als de media zijn, wordt er bij polderjihadisten vooral niet verder gekeken dan de Nederlandse neus lang is. Zodra een polderjihadist (mogelijk) terugkomt tussen zes plankjes verzandt de berichtgeving vooral in schoolkrantjournalistiek: wat voor jongen was het? Wat vinden de buren? Spijbelde hij ook wel eens? Wanneer liet hij zijn baard staan en waarom? Want human interest moet het schijnbaar ontastbare en onbegrijpelijke, tastbaar en begrijpelijk maken. En, ook typisch Nederlands, wat kunnen wij er vooral zelf aan doen? Is het de schuld van de omgeving? Is het de schuld van het internet? Of zit het in de varianten van politieke, a-politieke en jihadistische salafistische bewegingen?
Het verschijnsel van islamitische jonge mannen die de islamitische strijd ook buiten de landsgrenzen voeren is niet nieuw, ook niet voor Europa. Toch is de rol die deze buitenlandse strijders spelen in conflicten door de jaren heen veranderd. Zij vormen hierdoor een tweezijdig veiligheidsprobleem, maar in de berichtgeving is de gevaarlijkste zijde van deze medaille onderbelicht.
Lees verder
Fransen volgen naar Mali? Meh.
Het leek zo’n mooi scenario: de minst populaire president van Frankrijk in dertig jaar, Francois Hollande, doet zijn superheldencape om en beveelt tot een inval in Mali. Geheel belangeloos natuurlijk: gewoon omdat de Fransen verantwoordelijkheidsgevoel hebben en iets willen doen voor de internationale gemeenschap. Dat stelletje opstandige islamisten moest verdreven worden om de terugkeer van stabiliteit af te dwingen. Het voortbestaan van Mali stond immers op het spel! Het leverde Hollande een glorieus heldenontvangst op in het Afrikaanse land en zelfs de Franse oppositie betoonde in een sterk staaltje Frans chauvinisme steun aan de president. Alhoewel inmiddels alweer kritiek klinkt: ach ja, politiek blijft politiek. De Fransen proberen ons ondertussen nog steeds wijs te maken dat ze in
Mali Malì zitten om te voorkomen dat het een brandhaard voor terrorisme wordt. Deze inval had niets te maken met het genereren van een Malí-effect (lees: het opkrikken van Hollande’s populariteit door een succesvolle inval), het in stand houden van de Franse invloedssfeer in Afrika of het zeker stellen van toegang tot uraniumvoorraden die Frankrijk nodig heeft voor haar energiebehoefte. Echt niet. Inmiddels zijn er zelfs Timmerm mensen in Nederland die denken dat het vooral een goed idee is om een handje te helpen. Lijkt ons niet zo’n goed idee. Daarom een stukje duiding: waarom Nederland er goed aan doet om tijdens de internationale ‘vrijwilligers?’ vraagronde even fluitend om zich heen te kijken.