Aanstaande maandag 24 november verloopt de deadline voor het bereiken van een finaal nucleair akkoord tussen Iran en het Westen. De belangen en risico’s zijn aan beide kanten hoog: wat weegt uiteindelijk het zwaarst? Zal er een akkoord komen of drijven het Westen en Iran nog verder uit elkaar?
Hoe graag president Obama het ook wil, hij blijkt maar niet van de oorlog in Irak af te komen. Vorige week schoten de Amerikanen Koerdische Peshmerga-strijders te hulp met luchtsteun om het oprukkende Islamic State (IS) een halt toe te roepen. Uiteindelijk zullen luchtaanvallen echter niet genoeg zijn om de radicale islamitische groeperingen daadwerkelijk in het defensief te dwingen. De roep om grondtroepen te sturen zwelt daarom alweer aan. Maar er is een andere, veel minder gehoorde optie beschikbaar: de landen in de regio ditmaal zelf de kolen uit het vuur laten halen. Vandaag in deel 2 van onze Golf-galore serie waarom dat een goed idee is.
De P5+1 en Iran zijn druk aan het onderhandelen over de nucleaire kwestie. Loopt redelijk soepel, moeten we zeggen. Zelfs de Israëli’s lijken te bewegen. Interessante ontwikkelingen tussen landen die elkaar – laten we het beschaafd houden – niet zo goed liggen. Grote vraag is: hoe is het tot deze op het eerste oog succesvolle poging van onderhandelingen gekomen?
In november 2013 was het eindelijk zover: Iran en de P5+1 sloten een langverwachte nucleaire deal. We konden allemaal weer rustig gaan slapen, de crisis van de 21e eeuw was afgewend en iedereen zou weer beste vriendjes met elkaar worden. Blijkt er nu opeens toch één ‘klein’ obstakeltje te zijn: Iran’s ballistische raketten.
Morgen is het 35 jaar geleden dat het ‘Koninklijke leger’ van Iran bezweek voor Khomeini en zich ‘onpartijdig’ verklaarde. De Sjah was gevlucht, Khomeini overwon en de “Islamitische Republiek” werd gesticht. In nabeschouwingen van die revolutie worden de belangrijkste tegenstanders op het slagveld afgeschilderd als enkel de Sjah en Khomeini. Een autoritair versus een religieus – en later totalitair blijkend – bewind. Een derde dimensie wordt compleet genegeerd: het liberalisme van Shapour Bakhtiar, de minister-president.
Iran en Israël, Israël en Iran. Moeten we nog verder over deze speciale relatie uitweiden? Eigenlijk niet en dat gaan wij zelf dan ook niet doen. In plaats daarvan hebben we dit kijkje achter de schermen voor jullie opgedoken: Iranian Israelis: life in the shadow of a conflict.
Dit opiniestuk stond op 20 november in NRC Handelsblad
De onderhandelingen over het nucleaire programma van Iran zijn sinds het aantreden van de meer gematigde Iraanse president Rouhani in een stroomversnelling geraakt. Tot een duurzame deal is het echter nog niet gekomen. Op de lange termijn zal dat ook niet gaan gebeuren als Obama zich blijft laten gijzelen door bondgenoten. Het wordt tijd dat hij echt harde keuzes gaat maken, vinden Hans Wiegel en Stephan de Vries. Anders kan hij de onderhandelingen beter direct afbreken.
Voor de de lezer die weinig tijd heeft of gewoon ronduit lui is, hier is een ingekort opiniestuk van dit artikel te vinden.
Na tien jaren vol mislukte onderhandelingen is afgelopen zondag dan eindelijk een deal gesloten tussen Iran en de wereldmachten over haar nucleaire programma. Dat kan wel eens vergaande implicaties hebben, stelt Jamaseb Soltani. Heel vergaand.
Altijd al willen zien hoe Iran zal reageren als het wordt aangevallen door Israël? Nee? Wij liever ook niet, maar ons is ook aangeleerd dat je een gegeven paard niet in de bek mag kijken. Wij houden ons aan dergelijke wijze lessen en zullen daarom het bizarre filmpje dat gisteren opdook op het interwebs gewoon braaf met jullie delen. Met nog wat andere dingen trouwens, zodat duidelijk wordt wat je krijgt als Iran en Israël een wedstrijdje ver plassen met elkaar doen. De puberale vechtpartijtjes achter het fietsenhok zijn er niets bij.
De meeste Arabische regimes staan onverminderd wantrouwig tegenover de Islamitische Republiek Iran. Geen essentiële identiteitsverschillen, maar politieke processen liggen ten grondslag aan de perceptie van vijandschap tussen de Arabische wereld en Iran.
Het is voor het Iraanse regime niet eenvoudig om in de Arabische wereld constructieve relaties op te bouwen. Sinds de revolutie van 1979 beperken Irans relaties zich tot gemarginaliseerde groepen zoals Hezbollah, Hamas en het Syrische regime. En waar het Iraanse regime in de laatste tien jaar ook constructieve relaties heeft opgebouwd met de Irakese regering, staan de meeste Arabische regimes onverminderd wantrouwig tegenover de Islamitische Republiek.
Stukje Duiding 