Nog steeds is er een verbod op militaire uniformen in het openbaar wegens de toenemende jihadistische dreiging. Je kunt er voor of tegen zijn. Dit merkten wij ook binnen de eigen gelederen en tijdens discussies op Twitter. Het ging er hard aan toe. Tweespalt binnen Stukje Duiding? Jazeker. Daarom een ouderwets tweeluik. Vorige week deed Kuijpers uit de doeken waarom het uniformverbod onzin is. Vandaag een betoog van De Vries voor het verbod.
Jerry! Jerry! Jerry!
We hebben inmiddels allemaal het nieuws gehoord van een Iraaks leger dat bij de eerste schoten massaal op de vlucht slaat voor IS-strijders. Bagdad’s krijgsmacht zou zijn ingestort en de troepen die nog beschikbaar zijn lijken vooral voor al-Maliki’s eigen gewin te worden ingezet. Ook de alom geprezen Peshmerga-strijders hebben de hoge verwachtingen tot nu toe niet kunnen waarmaken. Tijd voor een korte update: wat valt er eigenlijk van de Iraakse krijgsmacht te verwachten?
Een nogal opvallend artikel sierde de ‘Haagse Invloeden’-rubriek van NRC Handelsblad afgelopen weekend (21 juni). In ‘Wanneer militaire helden vooral een product van pr-politiek zijn‘ beweert politiek redacteur Tom-Jan Meeus – na een lange aanloop – onder meer dat Defensie bewust een kunstmatige vorm van militair heldendom creëert. Het uitreiken van de militaire Willemsorde – in 2009 aan Kroon en binnenkort aan Tuinman (beiden commando’s) – zou niet zozeer te doen zijn om dapperheid te belonen, maar om hen uit te melken als lichtend voorbeeld en pr-juweeltje voor de krijgsmacht. De nationale held als wervingsmiddel bij uitstek: de in Amerika welbekende posterboy die de krijgsmacht broodnodige goede publiciteit oplevert.
Daarnaast zou er, zo staat vermeld in het artikel, ook nog eens ‘geen belangstelling’ zijn geweest onder Tweede Kamerleden om gezamenlijk de film ‘Getekend‘ over militairen met Post Traumatisch Stress Syndroom (PTSS) te kijken en er daarna over te discussiëren. Genoeg om even bij stil te staan dus. Dat gaan we doen in twee delen: vandaag de uitspraken rondom de Willemsorde.
De crisis op de Krim biedt voor velen aanleiding om te pleiten voor meer investeringen in Defensie. Begrijpelijk, maar urgenter is het maken van harde strategische keuzes. Dat is de afgelopen twee decennia niet gedaan en dat beleid wreekt zich nu.
Lees verder
Kunnen de dromen van een groot en sterk Europees leger weer uit de kast worden gehaald? Die vraag stelt Stephan in het meest recente nummer van Atlantisch Perspectief. Lees het gehele artikel hier. [Stephan de Vries]
Pleiten voor een bescheiden buitenlands beleid en een minder actieve krijgsmacht staat gelijk aan ambitieloze nikserigheid. Ook is het een verwerpelijk links idee. En het duidt overduidelijk op onderwaardering voor onze krijgsmacht en militairen.
We zagen deze ‘argumenten’ de afgelopen tijd allemaal regelmatig langskomen. Alle drie de argumenten gaan scheef en – nog belangrijker – ze staan in de weg van het formuleren van een heldere Nederlandse strategie.
Participeren in de missie naar Mali is in “direct belang van Nederland”. Aldus het mantra wat de afgelopen maanden weerklonk en ook gisteren druk in de Tweede Kamer werd gebezigd toen zij instemde met de missie. Mooi! Nu we dat weten kunnen we weer rustig gaan slapen. Toch?
Mwah. Strikt genomen is dit “directe belang van Nederland” niet geheel duidelijk. Hoewel er wordt gerept over ‘jihadgebieden die grenzen aan Europa’ of ‘broeinesten van potentieel terrorisme’ is er (afgezien van de regionale dreiging) geen enkele zekerheid of er überhaupt een dreiging vanuit Mali is voor Europa, laat staan Nederland.
In het betoog van Marno de Boer, Ghassan Dahhan en Stephan de Vries ‘Jeanine, gooi het roer om‘, dat eerder in Trouw stond geplaatst, worden een vijftal tips genoemd, waarmee – zo stellen de auteurs – honderden miljoenen zijn te bezuinigen op de krijgsmacht. Hoe concreter de voorstellen, des te meer vatbaar ze zijn voor reacties. In dit stuk zal ik mijn ideeën delen, gebaseerd op ervaringen in mijn werk als pelotonscommandant.
Lees verder
Minister Jeanine Hennis-Plasschaert publiceerde vorige week haar langverwachte Nota over de toekomst van de krijgsmacht. Daaruit blijkt dat Defensie het nieuwe Joint Support Ship “Karel Doorman” niet in dienst zal nemen. Ook de overige krijgsmachtdelen moeten weer inleveren. Wederom een bezuinigingsronde bij Defensie en wederom volgens de kaasschaafmethode. Verdeel de pijn zoveel mogelijk over iedereen, maak vooral geen drastische keuzes. Dit is wellicht politiek makkelijker te verkopen, maar heeft wel als gevolg dat onze krijgsmacht over de hele linie steeds verder verzwakt.
Sinds afgelopen juni maakt de Nederlandse krijgsmacht officieel gebruik van de ScanEagle, de nieuwste toevoeging aan de ‘operationele gereedschapskist’ van Defensie op het gebied van onbemande vliegende systemen. Dit type drone – ja, voor het gemak noemen we de onbemande vliegtuigjes lekker toch zo – wordt momenteel onder andere ingezet in het kader van de antipiraterijmissie bij Somalië. Ook kan de ScanEagle in Nederland worden gebruikt om Justitie bij te staan bij opsporings- of coördinatietaken. Dergelijk gebruik is echter omstreden en ligt politiek uiterst gevoelig. Hetzelfde geldt voor de mogelijke aanschaf van bewapenbare drones. Belangrijke thema’s voor een inhoudelijk debat, maar door de manier waarop sommige politieke partijen de hakken in het zand zetten en niet open staan voor de grote voordelen die drones kunnen bieden, zou Nederland uiteindelijk wel eens het zicht op belangrijke ontwikkelingen kunnen verliezen.
Stukje Duiding 