Velen zijn er pas sinds Snowden achter gekomen: er is niet alleen heel veel informatie, er wordt ook zoveel mogelijk informatie opgeslagen. Zoveel zelfs, dat slechts 2% van alle opgeslagen informatie niet digitaal is. Maar wat betekent, zoals Foreign Affairs begin vorige maand kopte, deze rise of big data nou precies voor onze maatschappij? En nog interessanter, wat betekent deze voor onze veiligheid?

Digitalisering, datafication en jeukende handen
Deze verzameldrift van informatie valt geenszins onder digitalisering, waar bestaande (analoge) informatie digitaal wordt opgeslagen. Doordat je tegenwoordig voor een grijpstuiver petabytes aan informatie kan parkeren, is het verzamelen en opslaan van informatie niet langer een kostbare bezigheid. Voorheen moest er onderscheid worden gemaakt tussen strikt noodzakelijke informatie en ‘ruis’. Althans, voor zover die luxe zich al voordeed: lang niet altijd was benodigde informatie überhaupt voorhanden. Waar een halve eeuw geleden inlichtingendiensten nog letterlijk artikeltjes uit kranten knipten en opsloegen, is dezelfde informatie (en zoveel meer) slechts een muisklik verwijderd. Resultaat: zowel overheden als bedrijven slaan informatie op over zaken die voorheen nooit rendabel werden geacht: kroeg- en dorpspleinachtige gesprekken via Facebook en Twitter, professionele netwerken via LinkedIn, collectieve trends (in 2006 was het Bebo, in 2012 Whitney Houston) via Google Search, tot zelfs het registreren van windowshop-gedrag door centjesloze shopaholics op Pinterest. Dit valt onder de beweging van het nieuwe verschijnsel ‘datafication’: dagelijkse bewegingen, gedragingen en uitingen worden voor het eerst gecodificeerd en opgeslagen.

Lees verder →