Stukje Duiding heeft een eigen warchick! Als stafofficier logistiek zal Annecarijn Flens –met gevaar voor eigen leven en met het mes tussen de tanden (om de tanden te stoken, de Nederlandse bijdrage is ongewapend) – op deze plek eens in de zoveel tijd bericht doen van alles wat zij meemaakt. Vandaag deel 3 in deze serie: boze vluchtelingen.

Het is zondag, het valt op dat het ontzettend donker is in mijn kamer ondanks dat het al 08:00u is. Ik doe de gordijnen open. De lucht is donker, het regent heel hard. Ik heb besloten dat ik toch naar de VN basis ga, ook al ben ik eigenlijk vrij. Maandag is altijd een hectische dag, dus is het fijner om zondag alle emails van het weekend alvast weggewerkt te hebben.

Ik word opgehaald door een Noorse collega om naar het werk te gaan. De weg is onverhard en zit vol kuilen. Door de regen is deze weg veranderd in een soort van rivier (Zie foto). We kijken de juiste route van onze voorgangers af, als je veel gas geeft kom je er hopelijk goed doorheen. Het lastige is dat je niet kunt zien hoe diep het is. Op een plek blijkt het water dieper dan gedacht, het water slaat over de motorkap tegen de voorruit. Even denk ik dat we vast komen te zitten. Gelukkig is dat niet het geval en komen we veilig aan bij de basis. Bij aankomst worden we echter tegengehouden door de bewaking: er zit geen nummerplaat op de auto.  Die is blijkbaar ergens onderweg in het water achtergebleven want bij vertrek zat hij er nog op!

Aangekomen op mijn werk verwerk ik de email en lees de laatste nieuwsberichten over de staten waar ik verantwoordelijk voor ben: Lakes en Unity. In Unity ligt de plaats Bentiu. Hier is het grootste vluchtelingenkamp van Zuid Soedan gehuisvest, zo’n 50.000 mensen zijn gevlucht. Bentiu-town is daardoor veranderd in een spookstad. Er komen berichten binnen dat er nog elke dag vluchtelingen bijkomen (ruim 700 deze week), dit keer niet direct als gevolg van gevechten zoals afgelopen december, maar vanwege de honger.

Toch zijn de gevechten van vorig jaar de indirecte oorzaak van deze vluchtelingenstroom. Door het gevaar van de gevechten durfde de bevolking niet meer naar hun land te gaan om hun gewassen te verbouwen. Ze hebben daardoor zeer kleinschalig wat rondom hun hutten verbouwd. Deze oogst blijkt onvoldoende, waardoor deze mensen naar dit vluchtelingenkamp komen. Hier ontvangen ze voedselbonnen, waarmee ze gratis voedsel kunnen ophalen in het VN Kamp.

Deze voedseluitgifte aan de vluchtelingen klinkt als een dankbare taak en dat is het ook tot op zekere hoogte. Echter, niets menselijks is de vluchtelingen vreemd. Zo lukt het ze soms om dubbel te registreren waardoor ze een dubbel aantal bonnen krijgen. Het voedsel dat ze daarmee kunnen ophalen, verkopen ze aan mensen buiten het kamp. Afgelopen week ontstond er zelfs een rel bij de voedseluitgifte. Wat er precies aan de hand was is nog onduidelijk, maar opeens verzamelden zich zo’n 200 woedende vluchtelingen voor het gebouw waar o.a. onze Nederlandse senior werkt. Er ontwikkelde zich een dreigende sfeer: een boze, schreeuwende mensenmassa met  speren, stokken en machetes. De stafofficieren hoorden dit en kwamen uit het gebouw om te zien wat er aan de hand was. Zij wisten  de vluchtelingen te kalmeren en te laten terugkeren naar het vluchtelingenkamp. Niemand raakte gewond. Wel is de sfeer nog steeds gespannen op het kamp.

Deze week staat er voor mij een trip naar Bentiu op het programma. Dan kan ik met eigen ogen zien hoe de logistieke situatie in het gebied is. In mijn volgende blog zal ik daarvan verslag doen.