In de aanloop naar de 100-jarige herdenking van de Armeense genocide, reppen zowel NOS als RTL Nieuws over een “massamoord” en refereert de regering Rutte II liever aan de “Armeense kwestie”, om het woord “genocide” maar te kunnen vermijden. Ook in de Verenigde Staten wacht iedereen met ingehouden adem af: Obama beloofde de Armeense achterban in Californië in 2008 tenslotte erkenning van de Armeense genocide. Anno 2015 weten we nog niet helemaal zeker of Obama het G-woord wel in de mond durft te nemen.
De Nederlandse houding riekt echter naar geschiedvervalsing en is daarmee een uiterst beschamende houding – media en politiek bijzonder onwaardig.
Massamoord is de moord op meerdere personen tegelijkertijd, oftewel een bloedbad. Genocide daarentegen is het stelselmatig uitroeien van een bepaalde etnische of religieuze bevolkingsgroep. Het vooropgezette, systematische en mechanische proces is wat een genocide onderscheidt van een (willekeurig) bloedbad. Daarnaast is een “kwestie” een aanduiding voor een onderwerp dat nog ter discussie staat, en niet geldt als voldongen feit. Laten we de kille systematiek van een genocide eens naast de afgezwakte duidingen “massamoord” en “kwestie” leggen en kijken hoe ver we komen in het geval van de Armeniërs.
Een genocideproces kent, zo is algemeen aanvaard, acht stappen. De eerste stappen zijn het classificeren en symboliseren van groeperingen door de overheid, guerilla-, of terreurgroeperingen binnen een samenleving op basis van etniciteit of religie. Dit gebeurt vaak binnen de kaders van een nationalistische agenda waarin het idee ontstaat dat de samenleving moet worden ontdaan van niet-nationalistische elementen. Zoals een dikke eeuw geleden in het Ottomaanse Rijk. Het Comité voor Eenheid en Vooruitgang van de Jonge Turken, die in 1908 via een staatsgreep aan de macht kwamen, hield er een agenda van zogeheten “turkificatie” op na. Hierbinnen bleek weinig ruimte te bestaan voor christelijke minderheden zoals Armenen, Griekse Ottomanen en Syriërs. Door Armenen continu neer te zetten als “lange arm van Moskou”, buitenlandse inmengers dus, die bovendien werden opgestookt door Europa, werden deze christenen gesymboliseerd als een onbetrouwbare vijfde colonne binnen de Ottomaanse maatschappij en daarmee als direct gevaar voor de nationale veiligheid.
Vanaf hier was het nog maar een kleine stap richting de derde fase, dehumanisatie. Rechtsgelijkheid vond de Ottomaanse regering begin vorige eeuw allemaal prima, maar dan wel volgens het primus inter pares-principe: eerst de Ottomanen, dan de rest. Zo was het toe-eigenen van Armeens bezit toegestaan. Gemechaniseerd landbouwmaterieel zoals tractoren werden bijvoorbeeld systematisch geplunderd en vernietigd. Dergelijke plundertochten door het Ottomaanse leger of milities gingen gepaard met bloedbaden, een verschijnsel dat in Europa beter bekend staat als pogroms. Zeker in de overwegend Armeense en relatief rijke regio Adana kreeg de gemeenschap hier vanaf 1909 regelmatig mee te maken. Dit uit wraak, omdat de rijkere christelijke Armeense minderheid in de regio Adana openlijk steun had betuigd aan een coup tegen Sultan Abdul Hamid II. Deze massamoorden (ja, in deze fase kan men nog wel spreken van “massamoorden”, maar we zijn er nog niet) resulteerden uiteindelijk in tienduizenden doden. Deze pogroms werden geïnstitutionaliseerd door militaire divisies, genaamd “Speciale Organisatie” (Teşkilât-ı Mahsusa),verantwoordelijk te maken voor de uitvoering. Hoofdtaak van deze eenheden was het onderdrukken van Arabisch separatisme en de Westerse invloeden binnen het Ottomaanse Rijk.
Een voormalige Britse diplomaat in Diyarbakir schreef in een rapportage aan de Amerikaanse federale regering in 1919 over het 11e battalion, bestaande uit vrijgelaten criminelen, dat bekend stond als het “Butcher’s Battalion”. Tegelijkertijd werd een netwerk van 25 concentratiekampen opgezet ter hoogte van de huidige Iraakse-Turkse, of de huidige Syrische grensstreek. Sommige kampen werden tijdelijk gebruikt om de lijken te dumpen. Deze massagraven, zoals Radjo, Katma, and Azaz, werden verlaten in de herfst van 1915. Andere kampen waren speciaal opgezet voor degenen die nog een levensverwachting van enkele dagen hadden, zoals Ra’s al-‘Ayn en Deir ez-Zor. Deze vierde fase, het opzetten van een infrastructuur om de systematische vervolging zo efficiënt mogelijk te laten verlopen, heet organisatie in het genocidale stappenplan. In het verlengde hiervan wordt interactie tussen diverse groeperingen, door bijvoorbeeld onderlinge huwelijken, actief ontmoedigd of verboden.
Vervolgens begint het echte werk: voorbereiding. Stap zes. Alle Armeense militairen binnen het Ottomaanse leger werden in februari 1915 uit actieve dienst gezet, ontwapend en naar werkkampen gestuurd. Volgens de Ottomaanse regering uiteraard een zaak van nationale veiligheid, enkel om te voorkomen dat deze militairen en masse zouden overlopen naar de Russen. In deze voorbereiding is alleen de ontwapening van jonge, strijdvaardige mannen niet voldoende. Een tweede zijde van deze voorbereidingsmunt is het elimineren van intellectueel en politiek leiderschap om toekomstige mobilisatie en opstand te voorkomen. Dit gebeurde op 24 april 1915, toen 250 Armeense intellectuelen werden gearresteerd en gedeporteerd. Historici en genocide-onderzoekers noemen dit een “decapitation strike”. Dit alles om de een na laatste fase, uitroeiing, zo vlotjes mogelijk te laten verlopen.
De Armeense jonge mannen die in opstand hadden kunnen komen, zaten in werkkampen of waren reeds vermoord in de pogroms of de concentratiekampen. De intellectuele elite, die het laatste restje had kunnen mobiliseren of politiek had kunnen verenigen, eveneens. Daarom bestonden de zogeheten “dodenmarsen” richting de woestijn uiteindelijk voornamelijk uit ouderen, vrouwen en kinderen. De New York Times schreef daarover in augustus 1915: “Roads and the Euphrates are strewn with corpses of exiles, and those who survive are doomed to certain death. It is a plan to exterminate the whole Armenian people.”
Maar niets zo pijnlijk en zo laf als de houding van onze Nederlandse regering en journalistiek tegenover deze historisch gedocumenteerde en erkende gebeurtenissen. Het past bij de laatste fase van genocide: ontkenning. De Nederlandse regering probeert haar diplomatieke relatie met de Turken goed te houden (en omzichtig om te gaan met de gevoelens van honderdduizenden Nederturken) door te spreken over de “Armeense kwestie”. De Nederlandse televisiejournalistiek gaat hier klakkeloos in mee door (tegen alle feiten in) te spreken van een “massamoord”. Dit geeft een bijzonder nare smaak. De “kwestie” neerzetten als een historische en juridische exercitie waarvan de uitkomst nog onderwerp van beslissing is, gaat lijnrecht in tegen al het academische onderzoek dat is gedaan op basis van getuigenverslagen, foto’s en diplomatieke briefings. Deze spreken namelijk luidkeels voor zich.
Adolf Hitler sprak aan de vooravond van de Holocaust smalend: „Wer redet heute noch von der Vernichtung der Armenier?“ Wie heeft het nog over de vernietiging van de Armenen? Nederland in ieder geval niet. Die hebben de “kwestie” al lang afgedaan als “massamoord”.
[Dieuwertje Kuijpers – dit artikel verscheen ook op het nieuwe online kanaal over conflict op de website OneWorld]
Stukje Duiding 
Het zijn schoften geweest die Turken 100 jaar geleden. Nu durven ze het niet toe te geven. Mark Rutte en zijn regering zouden zich moeten schamen.
Waarom wordt er dan geen rechtszaak aangespannen waarin de rechter een rechter uitspraak kan doen in deze zaak. Zolang de rechterlijke uitspraak er niet is, kunt u niet spreken van een genocide.
Of leven wij niet in een democratie? Waarom via politiek of propaganda gelijk proberen te krijgen ?
Hebben we ook een rechter nodig om te bepalen dat het donker is ’s nachts en licht overdag?
Goed stuk. Zou historicus Mark Rutte moeten lezen.
scherp stuk! slaat de spijker volledig op de kop
Als historicus kent Rutte deze feiten. Als politicus heeft hij een selectief geheugen.
Moet je van deze ‘onderste-steen-boven’-regering überhaupt nog iets verwachten? Ja, wellicht de verkwanseling van de laatste normen en waarden….
Turken die de zogenaamde níet plaatsgvonden genocide herdenken kennen hen geschiedenis niet goed.De hele Armeense genocide heeft nóóit plaatsgevonden ,Armeniërs hebben het bedacht om later de verloren grond te claimen en excuses voor niets uit hen schaamte voor verlies tegen Ottomanen.Armeniërs hebben samen met Russen de Turkse dorpen VAN ,ERZINCAN,KARS,ERZURUM aangevallen hier heeft Armenië Turkije achter hen rug met Russen aangevallen ,Turkse vrouwen zijn verkracht,kinderen,vermoord mannen vermoord ,zwangere vrouwen gespiet door Armeniërs.Kazım Karabekir’in kızı Timsal Karabekir Yıldıran, 1915 olaylarının 100. senesinde tekrardan dillendirilen sözde Ermeni soykırım iddialarını eleştirerek Ermenilerin hariç güçler tarafından maşa olarak kullanıldığını belirtti . Sözde soykırım iddialarına karşı babasının hatıralarıyla cevap veren Yıldıran, “Bu bir oyundur. Bu bir böl, parçala yut oyunudur. Yarın diğer gün bizi birbirimize düşürmek için başka konularda kullanılacaktır” diye belirtti .
1915 olaylarının 100. yıldönümünde, sözde Ermeni soykırım iddiaları tekrardan gündeme geldi. Özelikle, Katoliklerin ruhani lideri Papa Francis’in ‘soykırım’ ifadesini kullanması Türkiye’de tepkilere yol açtı. Genelkurmay Başkanlığı’nın arşivleri ve belgeleriyse, hadiselerin 100. senesinde , Ermeni çetelerinin o zamanda yapmış olduğu zulmü ortaya koyuyor.
Kurtuluş Muharebesi ’nın önemli kahramanlarından Kazım Karabekir’in anıları da, Ermeni çeteleri tarafından gercekleşen zulmü ve binlerce masum insanın hadiseler esnasında öldürüldüğünü doğruluyor. Kazım Karabekir’in kızı Timsal Karabekir Yıldıran da yaşananlara reaksion gösterdi. İstanbul’da sessiz sakin bir yaşam sürdüren ve gittiği her noktada soykırım bulunmadığı belgelerle, babasının yazdıklarıyla yalanlayan Karabekir, babasının ismine açılan Kazım Karabekir Paşa Müzesi’nde İhlas Haber Ajansı (İHA)’na özel açıklamalarda bulundu.
“ERMENİLER İHANET ETTİ”
İddiaların oyun olduğunu ifade eden Timsal Karabekir Yıldıran, Ermenilerin Osmanlı Devletine ihanet ettiğini belirtti . Ermeni çetelerinin o senelerde binlerce adamı katlettiğini aktaran Yıldıran, soykırım iddialarına karşı babasının hatıratlarından cevap verdi. Karabekir, bir oyun oynandığğını ortaya koyarak bunları belirtti : “Bu bir böl, parçala yut oyunudur. Yarın diğer gün bizi birbirimize düşürmek için başka konularda kullanılacaktır. Bu yurttan toprak alıp, bu vatanı zayıflatmak için bir takım insanların oyunudur zincirin bir halkasıdır Ermeni konusu. Ermenilerin ilk Başbakanı Kaçaznuni diyor ki; ‘Biz ihanet ettik. Osmanlı tehcirde haklıydı. Zira biz ihanet ettik.’ Bunu kendi Başbakanları diyor . Osmanlı Balkanlarda can veriyor, kan veriyor, Osmanlı Sarıkamış’ta can veriyor. Osmanlı toprak kaybediyor ve bu sırada Osmanlı’nın sadık teba diye bağrına bastığı Ermeni vatandaşlar Ruslarla bir olup Türk’ü Osmanlıyı sırtından vuruyor. İşte Osmanlı, o vakit sen vatanın o yöresinde muzurluk ediyorsun, seni vatanın başka bir yöresine göç ettiriyorum. Tehcir bu demek ve açın Osmanlı arşivlerini açtığımız vakit her kafileye doktor verilsin, her gebe kadına süt verilsin döndükleri vakit borçları ertelenmiş olsun. Şayet Osmanlı bir soykırım yapmaya niyetlenseydi ne sütüyle, ne doktoruyla ne de borcuyla ilgilenmezdi. Hitler ilgilenmedi Musevinin borcuyla sütüyle o soykırımdı.”
“ CANLI ANINDA CANLI ANINDA KAZIĞA OTURTULDU”
Ermeni diasporasının amacının 4t’den oluştuğunu ifade eden Kazım Karabekir’in kızı Timsal Karabekir Yıldıran, Ermeni çetelerinin yapmış olduğu zulümlere de değindi. Babasının gördüğü manzarayı paylaşan Yıldıran, sözlerini şu şekilde devam ettirdi : “Babamın anılarında çok fazla can alıcı çok fazla yürek kanatacak anılar var. ’Erzurum’a öylesine fazla yaklaştım ki, esasen biraz daha geç kalsam içeride kurtaracak can bulamayacaktım’ diyor. Sanki mezarlıklar ölüleri dışarıya fırlatmış gibiydi diyor. Kollar, bacaklar mezarların dışındaydı. Ve o kadar yaklaştım ki Erzurum’a vatandaşlar gülerek beni karşılıyorlar dişlerini görecek mesafedeyim. Biraz daha yaklaştığım vakit ortada bir gayrı tabiilik hissettim bu vatandaşlar hiç kımıldamıyordu. Biraz daha yaklaştığım vakit dehşetle gördüm ki her biri Ermeniler tarafından diri diri birer kazığa oturtulmuştu. Ve ızdıraptan kasılmıştı çehreler öylece can vermişlerdi. Bizim vatanımızda bizim canlarımız işte böyle can verdi. Gerek diaspora çok fazla maksatlı devletler, maalesef bu acıyı özelikle 4t’nin peşindeler. Tanıma, tanıtma, toprak, tazminattır. Ama tarihini yeteri kadar bilmeyen, tarihine yeteri kadar sahip çıkmayan bir takım insanımızda onlara alkış tutuyor.”
“ESAS YOK EDİLMEYE ÇALIŞILAN TÜRKLER”
Timsal Karabekir Yıldıran, sözde Ermeni soykırım iddialarında uydurma raporlar oluşturulduğunu ifade ederek, Ermenilerin hariç güçler tarafından maşa olarak kullanıldığını dile getirdi. Timsal Karabekir, Sarıkamış faciasında Ermenilerin ihanetinin görüldüğünü ortaya koyarak sözlerini şu şekilde devam ettirdi : “Ruslara diyorlar ki ‘Türklere destek gelmedi çekilmeyin’ Bu bile başlı başına bu ihanet bile tehcire ne sebepten olabilirdi ki bunun beraberinde çok fazla çok büyük ihanet görüyoruz. O Van faciası Van yakılmış, yüzlerce binlerce adamımız gerçekten hunharca öldürülmüş. Yalnızca Van değil Erzurum, Erzincan her yerde maalesef o acıları görüyoruz. Esas yok edilmeye çalışanlar öz yurtlarında Türklerdi, Türkler Ermenilere olumsuz davranmamıştır. Ama uydurma raporlarla maalesef vatandaşlar bize yapılanları raporlamış ve ortaya çıkıyorlar. Özür dilediğin vakit arkasından toprak ve tazminat söyleyecekler . Özür niçin dileyeceksin kazığa oturttular o insanın evladı torunu olsan özür diler miydin Ermeni’den? Kazım Karabekir ile Ermeni Başdelege arasında şu şekilde bir konuşma geçer, ufacık boyunla koskoca Osmanlı’ya nasıl karşı geldin dediği vakit , Ermeni Başdelegenin cevabı birebir bugünün adresidir. “Aldatıldık paşam. Emperyalist güçler bize vaatlerde bulundu. Bütün Doğu’yu bize vaad ettiler. Bundan böyle Sevr’deki haksız iddialarımızı arka çekiyorum” Yani o günkü Ermeni Başdelege bile nasıl bir maşa olarak kullanıldığını, Ermenileri emperyalist güçlerin maşa olarak kullanıldığının aynen gün içerisinde gibi farkında.”
Timsal Karabekir Yıldıran, babası Kazım Karabekir’in çocukları çok fazla sevdiğine de değinerek, Ermeni çocuklarına sahip çıktığına ilgi topladı . Ermeni çocuklarının Kazım Karabekir Paşa’ya bir kara kalem portresini hediye ettiğini söyleyen Yıldıran, “O iğrenç yalana, o sözde soykırım yalanına başlı başına bir belgedir” diye belirtti .Kazım Karabekir’in Kızından ’Sözde Ermeni Soykırımı’ İddialarına Tepki